Ze is dol op carnaval. Niet vreemd voor een Boxtelse boerendochter. Bovendien heeft ze een onverwoestbare levenswil. De zwartste confetti gaat ze nog niet uit de weg. Gesprek met Dorien Habraken.
Ze is een vrouw met spontaniteit en een lichte fobie voor sleur. Dat komt van pas, ook in haar werk op het Boxtelse verpleeghuis Liduina. Ter illustratie: afgelopen zomer konden de hoogbejaarde bewoners van haar zorggroep strandwandelingen maken, van opblaaskrokodillen genieten of heupwiegen op surfmuziekjes. Activiteitenbegeleidster Dorien, die veertien kubieke meter zand liet storten, creëerde met haar collega's Liduina at the beach. De bewoners genoten, mede dankzij de vele kinderen die Boxtel aan Zee bezochten.
Verzwijgen
Haar bewoners hebben een hersenbloeding gehad, kampen met Parkinson of dementie. Maar velen zijn nog scherp van geest. “Heb je een vriendje?”, vragen ze haar af en toe. Dorien draait er nooit omheen dat ze van vrouwen houdt. De spontane reactie van een bewoonster: “Gadverdamme! Nou ja, ik had een vent. Maar da’s ôk niks.”
Onbespreekbaar is het niet, weet Dorien. Ook bewoners-op-leeftijd kunnen tot de LHBT-gemeenschap behoren. De zorgsector heeft er zelfs een congres aan gewijd. Toch is roze rimpeligheid in woonzorgcentra en verpleeghuizen nog niet vanzelfsprekend. Sommige bewoners verzwijgen hun geaardheid uit vrees voor pesterijen. Wie naar zijn kinderjaren terugkeert, gaat soms terug de kast in.
Romantisch
Het was schooljuf Anja, die de kastdeur van Dorien al vroeg liet kieren. Zo lief, maar ook onbereikbaar – want vele jaargangen Okki en Taptoe ouder. “Ze is inmiddels getrouwd”, lacht Dorien. “Ik heb het haar wel ooit bij een reünie verteld.” Op de havo bleef Dorien de beschutting van vrouwen zoeken. Innige vriendschap vond ze bij een meidengroep van vijf. De Club, luidde hun geuzennaam. Drie van hen zouden uiteindelijk het lesbische leven omhelzen. Na Doriens eigen openbaring: “Ik wist met mezelf geen raad. Helemaal van de wap. Ik had met een vrouw gekust! Ze kwam uit Waalwijk. Ik miste bijna mijn eindexamen Nederlands uit liefde voor haar. Ja, absoluut romantisch. Op m’n achttiende heb ik het ook mijn ouders verteld.” Een jaar later zou ze bij een pinautomaat haar grote liefde ontmoeten. Kassa! “Ellis heet ze, uit Hank. Ze ging naar een vrouwenfeest. We zijn nog altijd bij elkaar. De kracht van onze liefde? Elkaar vrij laten, zonder grenzen over te gaan. Zo ga ik vaak alleen op stap. Ik heb leven in de brouwerij nodig. Zij heeft dat minder.”
Dorini’s
In de categorie Tralala met hoofletter T past ook haar podiumleven. Samen met Marlou van Griensven vormt ze De Dorini’s. Wat als een uit de hand gelopen carnavalsgrap begon, is uitgegroeid tot een zangduo van naam en faam. “Soms hebben we vijf optredens in een weekeinde. Da’s pittig, maar vooral keileuk.” Dit jaar onderstreepten ze hun elfjarig jubileum met de carnavalskraker ‘De nonnen uit het zuiden (Hallelujah)’. Het gelijknamige filmpje op YouTube, waarin de twee vrouwen vergeefs de rust, reinheid en regelmaat van een klooster opzoeken, is inmiddels 775.338 maal bekeken. In de clip vlindert ook een non met een regenboogvlag voorbij. Dorien goedmoedig, op z’n Brabants: “We hebben niet in een kerk maar in een oud seminarie gefilmd. We willen niemand voor het hoofd stoten.”
Afscheid
Voor de lezer die in afgunst denkt ‘Ooooh, ik zou wel met haar willen ruilen’, kan doorlezen geen kwaad. Want het slechtnieuwsgesprek dat Dorien in maart 2015 had, liet zich niet met confetti verjagen. In het ziekenhuis hoorde ze dat ze borstkanker had. Een mutatie in het BRCA2-gen, de meest agressieve vorm. Er volgden zes chemo’s en drie operaties. Dorien moest afscheid nemen van haar borsten, okselklieren en eierstokken. Voor het Brabants Dagblad schreef ze er een blog over. Grondtoon: vechtlust. “Ik ga van positiviteit uit. Op Roze Maandag, de dag dat we in Tilburg zouden gaan feesten, ging ik met roze koeken naar de chemo. Natuurlijk heb ik verdriet gehad. Maar het heeft m’n levenslust niet veranderd. Ik leefde al intens en voluit, dat doe ik nog steeds.”
Ze is best ijdel, erkent ze. Toch leerde ze zich verzoenen met haar veranderende lichaam. Tijdens tien à vijftien optredens met De Dorini’s droeg ze een mutsje op haar kale hoofd – maar ze zong en leefde. Na alle kommer en kwel ging ze in 2016 op vakantie naar de Dominicaanse Republiek. Aan het strand droeg ze alleen een bikinibroekje. Nothing to hide.
Gloeien
Wat geen chirurg ooit zal kunnen wegnemen, is haar levensdrang. Die heeft ze niet, die is ze – van top tot teen. Hoewel ze stress heeft afgezworen, is ze nog volop bij roze en anderkleurige initiatieven betrokken. Van Roze Zaterdag in Den Bosch en Paaspot in Eindhoven tot Brabo’s met een zachte Gay op de Amsterdamse grachten. “Ik leef met vonk en vlam”, zegt Dorien. Dan zwijgt ze. Maar haar ogen gloeien verder.
