Op haar geboortekaartje stonden twee schoentjes. Een zwarte en een witte. Wie de schoen past: Jeannette van der Sanden [47] ontwikkelde liefde voor zowel mannen als vrouwen. “Ik ben blij dat ik keuzevrijheid voel.”
Schoenmaker was haar vader. In Drunen. Vandaar de knipoog op het geboortekaartje. Maar het zou een stille profetie blijken. Aanvankelijk was het leven van Jeannette tamelijk overzichtelijk. Dat kantelde in haar studententijd. Ze verhuisde van Drunen naar Nijmegen, waar ze verliefd raakte op een medestudent Logopedie. Zeg eens A van Amor? Ja, ontegenzeggelijk. Maar de B van Bi gloeide op hun beider lippen. “Eerlijk gezegd was het niet de ‘bedoeling’ dat Diederik en ik een relatie zouden krijgen. Ik wilde in Nijmegen de liefde met vrouwen beproeven. Hij met mannen. We zijn tegen elkaar aan gelopen. Het voelde goed.”
Affectie
Ze deelden lief, lust en leed, zonder dat hun roze verlangens naar het bezemhok werden verbannen. Die mochten bestaan. Met wederzijdse instemming onderzochten ze hun gevoelens voor anderen. Een dansje, een flirt, een zoen: liefhebben bleek veelzijdiger dan heteroseksualiteit en monogamie. “Het ging altijd open en eerlijk, zonder het idee dat we iets op hadden te biechten. Jaloezie was ook niet aan de orde.”
Begin jaren 90 begon Jeannette een studie Sociale Wetenschappen. Specialiteit: genderstudies. “Als kind vond ik denken in hokjes – zwart en wit, homo en hetero, man en vrouw – al vreemd. Juist de tussengebieden en kruisingen vind ik interessant.” Empirisch: in ’s-Hertogenbosch kiemde haar affectie voor een vrouw. Het was serieus, voelde Jeannette. Voortaan had ze een man en een vrouw lief.
Brabant
Wie uit Brabant komt, groeit op met een belangrijke sociale wijsheid: wat van waarde is, weegt maar honderd gram. Ons vader, ons moeder. Ook Jeannette-uit-Drunen gebruikt dat drieletterige woord van verbondenheid: “Er was een ons. Dat zongen ze ook, samen op een karaoke-avond: ‘Ze is ze is van ons’, als variant op die tekst van Doe Maar. Dat raakte me.” Het was een fantastische tijd, concludeert ze. Soms brachten Jeanette, Diederik en Nicole de uren met z’n drieën door. Scrabbelen, koffiedrinken, op stap gaan. “Het kon gebeuren dat ik met de een op een feest kwam en met de ander vertrok.”
Maar na twee jaar voelde Jeannette onbestemdheid. “Nog altijd kan ik moeilijk verklaren wat er gebeurde. Ik wist alleen dat ik het anders wilde. Ik besloot om de lange liefdesrelatie met Diederik te beëindigen.” Dat ging niet zonder slag of stoot. Ze miste hem regelmatig. Ook Nicole merkte dat en schoof het niet terzijde. “Tijdens een weekendje Antwerpen ging ik in bad. Opeens hoorde ik Nicole zeggen: ‘Roomservice!’ Diederik stapte de hotelkamer binnen. Had ze stilletjes met hem geregeld. Hij is blijven slapen.”
Match
Het samenwonen met Nicole eindigde na een jaar. Sans rancune, maar de levensvatbaarheid bleek niet sterk genoeg. Na een wereldreis woont Jeannette nu in Vlijmen. Met beide ex-geliefden heeft ze een goed contact.
Een vaste relatie heeft ze momenteel niet. “Maar ik ben ook niet op zoek.” Of ze opnieuw zo’n veelkantige liefdeverbintenis zou willen aangaan? Zonder aarzelen, met lach: “Ingewikkeld hoor! Het vergt een goede match. Maar dat ga je niet van tevoren bedenken. Zoiets groeit. Het ontstaat.” Veelkleurig en veelvormig: liefde lijkt op Lego. Maar graag zonder bouwtekening voor Jeannette.
