“Lust for leather is lust for life”, zou de leus van Lei Lennaerts [52] kunnen zijn. Ontmoeting met een levendige Limburgse leerman, die in Brabant zijn geluk vond.
Vrijdagmiddag, volle bak in het Bossche café De Unie. Aan een tafeltje zit Lei. Leren hesje, leren riem, leren schoenen. Nee, lacht Lei. Hij is niet zo fundamentalistisch dat hij katoenen shirts of gympies in de ban heeft gedaan. Lei is soepel in de leer. Maar zijn liefde voor dierenhuid? Ontembaar.
Rewind, zo’n veertig jaar terug. Een jongetje uit Reuver was ie. Kalm, plezierig gezin. Ouders, zusje. In zijn kledingkast lagen linnen bloesjes, wollen truien. Geen leren kledingstukken. Ook de liefde voor jongens, die al op z’n tiende, elfde onmiskenbaar was, geurde niet naar leer. In die jaren kreukelde vooral zijn zelfvertrouwen. “Ik maakte me zorgen dat ik seksueel niets met meisjes had.” Zo rond z’n vijftiende werd dat onbehagen prangender. “Mensen gaan toch van je verwachten dat je een vriendinnetje krijgt – tenminste dat denk je.”
Hij doorliep Vakschool Schoonhoven, leerde de kunst van het graveren, maar verzilverde zijn eigen verlangens niet. Dat zou pas later gebeuren, schoorvoetend. De eerste stap: veelvuldig bezoek aan de COC Jongerengroep in Den Bosch, zijn nieuwe woonplaats. “Enerzijds voelde het als een warm bad. Anderzijds groeide in die tijd de angst voor aids. Ik werd vrijwilliger bij de GGD. Twee- à driemaal per week bezocht ik met pakketjes voorlichtingsmateriaal en condooms de baan. Ik voelde me een zendeling, maar het was zinvol.”
Verwarrend
Zelf bleef hij aarzelen in de mannenliefde. Oorzaak: de angst dat hij op één berg met travo’s, drags en leerlieverdjes zou worden geveegd. “Die uitgesprokenheid vond ik maar niks. Ik was extreem gevoelig voor commentaar van de buitenwacht.” Maar in 1992 ging hij liefdevol voor de bijl. Tijdens Roze Zaterdag in Zoetermeer zag Lei een jongen in leer die hem verwarde. Aanspreken? No option. Gelukkig was het lot hem gunstig gezind. “Een paar maanden later zag ik hem in het KRO/NCRV-programma ‘Deugt de jeugd?’ Ze hadden hem die Roze Zaterdag geïnterviewd. Zijn antwoorden vond ik brutaal, maar ook spannend.” Voorzichtig kiemde Lei’s besef van verwantschap. Op Koninginnedag 1993 liep hij in leren broek door Amsterdam. Blik naar links, blik naar rechts: ergens moest Hij zijn. Een vergeefse zoektocht, maar tijdens Roze Zaterdag 1993 ontmoette hij zijn grote liefde alsnog in Maastricht. “Met Mark ben ik al die jaren al samen. In 2001 zijn we getrouwd.”
Zeerovers
Hij nipt van z’n biertje. Zoekende ogen. De vraag was: waar ligt het begin van zijn fascinatie voor leer? Lei, haast verontschuldigend: “Ik kan het niet exact aanwijzen. Maar dat verlangen is een levendige herinnering van al heel vroeg.” Lange tijd durfde hij niet in leer gestoken over straat. Een kans bood de scouting. Daar stortte hij zich vol overgave op het thema ‘Zeerovers’: “Bij een meubelfabrikant haalden we lapjes leer, die we met veters aan elkaar regen. Kreeg je een pluim, dat je dat zo mooi gemaakt had.” Zo rond z’n twintigste droeg hij zijn eerste leren broek op straat, maar verhuld onder z’n spijkerbroek. Enkele jaren later overwon hij ook die schroom. “Ik fietste die zomer in een kort, leren broekje door Den Bosch. Achteraf bezien had het iets exhibitionistisch. Leather pride, die ook enigszins mocht provoceren.”
Leer uzelf kennen, is een oudgriekse wijsheid. Die zelfkennis dankt Lei voor een deel aan leer. Want hoe meer hij aan zijn fascinatie toegaf, hoe meer hij zijn eigen homoseksualiteit begreep – en aanvaardde. “Voor mij is leer ook aanzienlijk meer dan een modeverschijnsel. Leer is zelfs een beslissende factor. Je kunt op allerlei jongens verliefd worden. Maar als dat aspect er niet is, wordt het niks.”
Zijn eerste associatieve woord bij ‘leer’? “Geil. Ja, sorry: het is wel zo. Leer is spannend, stoer, seksueel opwindend. Maar het is niet exclusief voor homo’s. Ik ken genoeg hetero’s die zich graag in leer hullen. Het benadrukt in ieder geval mannelijkheid. In die zin vertegenwoordigen leermannen en travo’s de beide kanten van het spectrum.”
Berlijn
Niet onbelangrijk: leer is drager van een cultuur. Geestdriftig vertelt Lei over Berlijn, de leerhoofdstad van de wereld, waar ook Folsom Europe plaatsvindt. Als het even kan, bezoekt hij met zijn man evenementen van Amsterdam tot Chicago, waar ze oude vrienden ontmoeten – een reizend circus van gelijkgestemde leer-aficionados. In zijn boekenkast ontbreken ook de boeken van Tom of Finland niet: de Finse cultheld die homo-erotische leertekeningen maakte.
Als graveur heeft Lei nog geen frivole munten geslagen. Wel maakte hij in opdracht van de gemeente een bronzen penning voor het Jeroen Bosch 500-jaar, die aan honderden vrijwilligers is uitgereikt. Zou hij een herdenkingsobject voor Roze Zaterdag 2017 willen ontwerpen? Jazeker wel. In brons, zilver of goud? Lei grinnikt. Edelmetaal is mooi. Maar hard en koud. Toch maar in leer.
