Verlangen lijkt op deeg. Het gist, het rijst. Want het wil zich uitdrukken. Kwestie van geduld, weet Bas Burki [35]. Sinds februari 2013 is hij trotse vader van Q., zijn prachtige dochter uit Philadelphia.
Open gesprek, zonder vragenlijstje. Toch komt binnen tien zinnen de bakkerswereld ter sprake. Bas verdient zijn brood in de wereld van mik en gebak. Het vak leerde hij in Wageningen. “Misschien ben ik wel een reïncarnatie van m’n vaders opa”, lacht Bas. “Die was banketbakker, in Nijmegen.” Kortom: ‘Onze Overgrootvader’ in plaats van ‘Onze Vader’. Maar de hoop – ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’ – is gebleven.
Als bestuurslid van het Nederlands Patisserie Team was Bas ook connaisseur van taarten. Er is vaak iets te vieren. Toch zou hij op een van de vrolijkste dagen in zijn leven –17 maart 2013 – geen gebaksvorkjes uit de la halen. Te moe, te vol van alle gebeurtenissen. Die dag arriveerde hij met zijn vriend René en hun dochtertje in Empel. Het bezegelde een lange reis. Niet alleen in kilometers, ook in emotionele zin. Maandenlang hadden ze hiernaar uitgekeken: samen vader worden.
Misselijk
Een hink-stap-sprong terug in de tijd. Het is 1999. Bas moet op voor zijn rijexamen. Maar hij zakt. Oorzaak: verstrooide geest, knagend geweten. De dag ervoor heeft hij een ontmoetingsavond van homojongeren in Nijmegen bezocht. Tegen zijn ouders, bij wie hij in de weekeinden logeert, heeft hij gejokt dat hij voor extra rijles op pad is geweest. “Ik was er echt misselijk van dat ik niet eerlijk tegenover m’n ouders was geweest. Dat ik op jongens viel, had ik alleen nog aan m’n zus en een vrijzinnige oom verteld.” Bas werpt de beklemming van zich af. Hij komt uit de kast. Zijn vader en moeder reageren goedhartig.
Amerika
Zijn eerste liefde is een man die hij via internet leert kennen. Maar het houdt geen stand. Later zal hij René ontmoeten, zijn huidige partner. Al snel spreken beiden een vaderwens uit. Van de drie opties – pleegouderschap, co-ouderschap en adoptie – heeft de laatste hun voorkeur. Ze belanden in de procedurele mallemolen. Bas en René voeren gesprekken met onder andere Stichting Adoptievoorziening, ondergaan een gezondheidsonderzoek en een screening van de Kinderbescherming en dienen werkgeversverklaringen te overleggen. Na groen licht begint het wachten op goed nieuws uit Amerika, waar hun adoptiekind vandaan zal komen. “In enkele staten, waaronder Pennsylvania, is adoptie aan een homo-paar mogelijk. Uiteindelijk kwam het verlossende woord. Er was een moeder die nog van haar kind moest bevallen. Haar sociale situatie was zo moeilijk dat ze besloot afstand van haar kind te doen. Tijdens haar zwangerschap wilde ze zelfs met ons Skypen. Na duidelijke afspraken heeft dat bijzondere gesprek ook plaatsgevonden.”
Vlag
Tijdens de bevalling in Philadelphia waren Bas en René in dezelfde stad. Op gepaste afstand, maar diep betrokken. Enkele uren na de geboorte kregen Bas en René een foto van hun meisje. Na twee weken kregen ze haar in hun armen. In totaal bleven ze drie weken in de States. Toen keerden ze weer oostwaarts met Q. – omwille van privacy en afspraken met betrokkenen in de VS wordt in dit verhaal met haar initiaal volstaan.
Hun dochter is nu vier. Op de kleuterschool in Empel maakt ze plak- en tekenwerkjes voor Moederdag, die netjes per post naar Philadelphia gaan. “We hebben haar verteld dat mama in Amerika woont en niet goed voor haar kan zorgen. Dat wij dat mogen doen.” Of dochterlief haar ooit zal zien, is koffiedik kijken. Het is een open adoptie, waarbij het initiatief voor contact of een ontmoeting bij de moeder ligt.
Q. is op 10 februari jarig. Een dag voor slagroomgebak. Op die dag wappert ook de Amerikaanse vlag aan hun huis. Stars and stripes in Empel: “Opdat we nooit zullen vergeten waar ze vandaan komt.”
